miércoles, 5 de noviembre de 2014

Pequeños escritores: o noso concurso de microrrelatos


 PEQUENOS ESCRITORES: O NOSO CONCURSO DE MICRORRELATOS

     Durante todo o curso os nosos alumnos da ESO e de 6º de EP participarán nun concurso de microrrelatos. Cada mes terán que escribir unha pequena historia cun máximo de 100 palabras.
     No mes de outubro tódolos microrrelatos tiñan que ter como tema o medo. O resultado foi moi bo. Deixámosvos aquí algunhas das mellores historias, escritas tanto en galego como en castelán:

OUTRA NOITE MÁIS
     A porta de madeira vella renxeu con forza, esta noite máis que nunca, e eu refuxiábame debaixo da miña manta, que aínda estaba fría. Apertando os ollos con todas as miñas forzas e pechando os puños con tanto ímpeto que case sentía que me sangraban as palmas das miñas osudas e escuálidas mans, comezaron a caerme pequenas bágoas, deixando ver así o asustada que estaba. Desexei que fose unha pantasma, pero era o meu pai, outra noite máis.

LA MENTE TE PUEDE JUGAR UNA MALA PASADA
     Te despiertas en medio de la noche y miras con temor la sombra que desprende esa silla de escritorio situada en el fondo de la habitación llena de ropa. Enciendes la luz, te tiembla todo el cuerpo... pero ya puedes respirar con tranquilidad al comprobar que solo es un hombre sentado afilando lentamente el cuchillo que está sujetando.

AS FASES DO MEDO
     Non as coñeces? Chegados a este punto, deberías. Non te preocupes, eu chas recordarei. O calafrío foi a primeira, a que sentiches cando chegaches á casa e viches que a ventá estaba aberta. A segunda foi o temor, cando te decataches de que non a deixaras aberta ao saír.
     Debiches correr naquel momento.
     Sentiches espanto despois, no momento de ver unha silueta tranquilamente recostada no teu sofá. O terror percorreute deseguido, cando lembraches quen era eu, e para que estaba  alí. Nos teus ollos vin entón reflexado o pánico, que che fixo compaña nos últimos intres da túa vida.

MI OSITO ROSA
     Yo tenía un osito rosa de peluche. Mi osito era marrón, pero por las mañanas aparecía manchado de rojo, y lo lavé tantas veces que se volvió rosa.
     Mi osito rosa era el más bonito del mundo. Me protegía de la gente mala que me hacía daño. Hacía lo que hiciese falta, porque me quería mucho.
     Ahora ya no tengo a mi osito rosa. Me lo han quitado. Dicen que era malvado, que él fue quien los mató a todos. Pero ellos eran malos, y mi osito no. Si los mató, solo fue porque se lo pedí yo.


     No sé por qué, pero hoy tengo más miedo de lo normal. Eso de ver las películas de terror por la noche no me va. Estoy en el salón, en frente de una muñeca de porcelana mirándome, se apaga la televisión y se vuelve a encender, miro para la muñeca y no está. Me giro y la veo cogiéndome del brazo. Creo que es por eso por lo que tengo más miedo de lo normal.

INSEGURIDADE
     Como cada día estaba sentado no seu escritorio, non miraba para ningures pero a súa vista non paraba quieta. Sentíase inseguro dende que lle chegara aquela carta, pois o escrito non era do máis agradable. O feito en cuestión ocorrera unha semana antes, cando despois dun día intenso de traballo chegara á súa casa e atoparase cun sobre de cor branco enriba da mesa da cociña. Rexistrara o piso de arriba a abaixo pero non atopara signos de que alguén estivera nalgunha habitación. Desde aquel día xa non durmía ben e a luz da súa mesiña de noite non se apagaba xamais por medo a que na escuridade da noite aparecera un ser ou algo estraño que lle puidera facer dano.

LAS MUÑECAS EMBRUJADAS
     Matilda tenía seis años y vivía con sus padres y su abuela en una casa de campo. A su abuela le gustaba colecccionar muñecas antiguas, incluso tenía una habitación dedicada para ellas. Desde que la abuela murió hace dos años, cosas extrañas pasaban en la casa y misteriosos ruidos venían de la habitación de las muñecas. A veces cosas desaparecían y volvían a aparecer.
     Una noche un ruido que parecía ser de niños riéndose despierta a Matilda. Al abrir los ojos, una muñeca la miraba intensamente desde los pies de su cama. En unos segundos lo único que ve Matilda es negro.

No hay comentarios:

Publicar un comentario